Na het festival verbod in het voorbije jaar a.g.v. de covid-pandemie, konden dit jaar -rekening houdend met de door corona opgelegde maatregelen- in DIEPENBEEK op 2 en 3 juli de poorten open voor de 17de editie van het HOOKROCK BLEUS & ROOTS FESTIVAL. Deze gingen niet door IN, maar buiten NAAST de kerk op de netjes ingerichte weide aan het Ontmoetingscentrum Rooierheide. De formule van 2 festivaldagen bleef, maar aan de programmatie werd hard gewerkt om de juiste bands te vinden en om alles tijdig rond te krijgen. Op ZATERDAG stonden er 7 bands op de affiche: DC SNAKEBUSTER & WASHBOARD WILLY - DAN CASH & THE ROAD ROCKERS - THE BLUE CLAY - WOMEN’S BLUES - STEVEN TROCH BAND - VOODOO TWINZ & THE TWO PATRICKS - MUDVIBE.

Het Ivan Jacobs-team slaagde door hun inventiviteit en gedrevenheid erin om opnieuw “het gezelligste en leukste festival in de buurt én niet duur” te organiseren, met beschikbare bands, voor de blues en roots liefhebbers die na maanden niets, snakten naar “normaal”.

Het Hookrock feestje ging op zaterdag op dezelfde plaats rond 14u (aanvankelijk nog droog) verder met het fenomeen DC SNAKEBUSTER & WASHBOARD WILLY. DC Snakebuster is de one-man band van Frank Declerq uit het Brabantse Tildonk, nabij Wespelaar, waar ze ieder jaar “blues for the people” uitvinden. Frank moet dus iets met blues te maken hebben. Hij was als tiener al met muziek bezig en leerde eerst viool spelen. Als hij veertien was presenteerde hij zijn eigen show op een lokale radio en leerde hij drummen. Samen met vrienden amuseerde hij zich in meerdere hardrockbands, maar uiteindelijk wou hij als muzikant alles alleen (kunnen) doen. Na wat geëxperimenteer en uitproberen van verschillende instrumenten, ontdekte hij de cigar box gitaar -waarvoor je geen roker moet zijn- en de one-man band werd een feit. Frank trok de straat op, de zalen in en liet zich horen op verschillende festivals (en bijhorende campings) en tourde in Frankrijk. Live werkt DC nu al een tijdje samen met zijn vader Washboard Willy, het bewijs dat 1+1 = 1.

LIVE: de Blues revisted by DC Snakebuster & Washboard Willy. Na Big Joe Williams’ “Crawling King Snake”, een donkere rauwe opener en opwarmer, doet DC “I’am Ready” een nummer uit zijn titelloos 2018-debuut album. Het is de Willie Dixon klassieker die Muddy Waters als eerste opnam in 1954. Hij beëindigt het nummer met de stoïcijnse vraag “I’m ready for you, I hope you’re ready for us…”. Daarna volgen nog meer klassiekers, die op zijn DC’s rauw en volgens een vast stramien aanstekelig gebracht worden. Ik noem o.a. de CCR-kraker uit 1969 “Rolling on the River” enEtta James’ “I Just Wanna Make Love to You”. “Dust My Broom” is de portie dirty bottleneck slide blues van Robert Johnson uit 1936 en tijdens Rufus Thomas’ “Walking Dog” laat Willy het aanwezige publiek horen wat een hond zoal doet. Wat DC en Willy doen is het muzikale bewijs van “less is more” en dat one man bands -ook al zijn er sommige met twee- absoluut moeten blijven bestaan, wordt me weer duidelijk.      

Line-up: Frank Declerq: zang, gitaar, harmonica, vloerdrum, percussie - Washboard Willy: washboard / Setlist: geen

Hier eerder nog onbekend, maar na vanavond, zo verwittigde men ons, zal dit zeker veranderen. Thunderbirds, Paladins, Blasters en natuurlijk Johnny Cash. Al deze namen en stijlen vind je terug bij DAN CASH & THE ROAD ROCKERS, een vierkoppige Franse R’n’R band, die je voor de Rockabilly terugbrengt naar Memphis Tennessee anno 1956 en voor de R’n’R, naar de vroege jaren ’80.

Dit viertal uit Frankrijk bestaat naast Dan Cash (lead zang, akoestische gitaar) verder uit Didier Bourlon (lead gitaar), Alain “Beef” Philippe (bas) & Michel “Mitch” Manios (drums).  

LIVE: R&R-plus, verrassend! Frontman Dan Cash, de man in het midden met de rode Gretsch-T shirt en cowboyhoed, was de eerste op deze 17de editie, die op akoestische gitaar zijn vooral -we benadrukten het al- rockende set deed. Dan, die wat Nederlands sprak, had enkele nummers nodig om op te warmen, maar had al snel het publiek in de greep met zijn eerste Johnny Cash cover, “Cry, Cry, Cry”. Niet alleen hij deed de zang maar op o.a. “Too Hip Gotto Go” en “Rock House” liet bassist Philippe horen, dat hij ook wist hoe het moet. Het eerste is een Brian Setzer (Stray Cats) compositie en het tweede stond in de songbook van Roy Orbison. Orbison bewerkte het en coverde het daarna, want het origineel uit 1994 was van Sam Philips (Sun) & Harold Jenkins, alias Conway Twitty. Het gekende “Folsom Prison” van de Man in Black was al de volgende sfeermaker en met “Marie Marie ” van Dave Alvin (The Blasters) en “My Babe” van de Fabulous Thunderbirds eindigde de reguliere set. Ik kon het niet laten om de originele versie van “Marie Marie” (van Ron Holden), met een nog jonge Kim Wilson en een wervelende Gene Taylor hiertoe te voegen (https://youtu.be/OUdwGD40yxo). De set werd afgesloten met “Shake Your Hips” (James Moore/Slim Harpo), dat o.a. door de Stones, ZZ Top en George Thorogood opgenomen werd. Ik ben er zeker van dat, gezien de reacties, we deze Dan Cash met zijn Road Rockers hier nog gaan terugzien!

Line-up: Dan Cash: lead zang, gitaar - Didier Bourlon: lead gitaar - Alain “Beef” Philippe: bas - Michel “Mitch” Manios: drums / Setlist: Put Your Cat – Mysterie Train – Move It Non Over – Cry Cry Cry – Gone Gone Gone – Rockin’ Daddy – Too Hip Gotta Go – Slow Down – Rock House – Race with the Devil – Folsom Prison – Rock ‘n’ Roll Ruby – Marie Marie – My Babe – encore – Shake Your Hips

Ook THE BLUE CLAY, de volgende band in de rij, weten wat Roots muziek betekent. BC ontstond zo’n tien jaar geleden als duo bestaande uit Wouter Verhelst en Johnny Roscoe. Inmiddels is de bezetting uitgebreid met Geert de Block, Repete van Merode en gastpianist Jan van den Berg. Deze Zeeuws/Belgische band speelt uitsluitend akoestische blues, folk en Americana. Naast eigen werk spelen ze ook covers en in hun muziek zitten er bluegrass, Texmex en zydeco invloeden.

In 2011 bracht de band de cd met eigen werk 'Ready For Everything' uit met gastspelers Jan van den Berg en Hans van der Werf. Een jaar na deze release presenteerde de band 'Shy But Dirty'. Hieraan werkten naast toetsenist Jan van den Berg ook banjo speler Francis Levoy en lapsteel gitarist de Heer mee. In 2016, het jaar dat de band 10 jaar bestond, verscheen het derde album 'Down Here Below'.

Op Hookrock stond er een vijfkoppige band op het podium, met als frontman Wouter Verhelst (zang, gitaar), zangeres Ilse Van Dooren die naast Verhelst ook soms de zang doet, contrabassist Repete van Merode, toetsenist Jan Van Den Berghe en drummer Geert De Block. Ze waren soms door de slecht opgestelde luidsprekers moeilijk te zien voor de mensen aan de zijkanten.

LIVE: Het optreden van The Blue Clay beloofde al vanaf de opener “Future Train” een gezellige en gevarieerde show te worden voor de aanwezigen, op de ondertussen al aardig volgelopen feestwei in Rooierheide. Uit hun eerder opgenomen albums kozen ze nummers (meestal door Verhelst en Johnny Roscoe geschreven) die qua stijl meestal uiteenlopend waren. Uit hun 2011-debuutalbum ‘Ready for Everything’ “Change My Way” en “Love Makes Me Blind”. Uit hun 2012-album ‘Shy but not Dirty’ “She Just Left Town” en uit hun laatste album uit 2016 ‘Down Here Below’ o.a. “Funeral Wreath” en de countryachtige titelsong. In de set kwam verder met “Statesboro Blues” van Willie McTell nog meer blues naast rock als “Rock this House” van BB King en country aan de beurt. The Blue Clay rondde hun meer dan geslaagde set af met “Shake Em On Down” van Bukka White.  

Line-up: Wouter Verhelst: zang, akoestische gitaar, accordeon – Ilse Van Dooren: zang, percussie – Jan Van den Berghe: keys – Repete van Merode: staande bas, zang / Geert de Block: drums / Setlist: Future Train* – Change My Way*** – Coming Home – Washed My Hands – Mystery Man – Love Makes Me Blind*** – Statesboro Blues – Guilty [Randy Newman] – She Just Left Town** – Stranger – Funeral Wreath* – Rock This House – Bright Lights – Down Here Below* – Seven Nights – Shake Em On Down / *Down Here Below (2016) - **Shy But Dirty (2012) – Ready for Everything*** (2011)

Nog een hier onbekende is zangeres Dominique Wenta. Ze werd in Frankrijk geboren en bracht daar het grootste deel van haar carrière door. Ze woont ondertussen al vijf jaar in België en richtte hier de band WOMEN’S BLUES op. Op het podium brengt Wenta vrouwelijke blueszangeressen terug tot leven gaande van Ma Rainey, Big Mama Thornton, Etta James tot Janis Joplin. Zelfs Amy Winehouse is geen probleem.

LIVE: tribute to the great ladies of the Blues. Dominique Wenta begint aan haar set (in het Nederlands) met een mededeling: “Ik heb jullie gemist, maar ik mis het ook…”. Haar optreden staat ook in Diepenbeek niet anders dan in het teken van haar grote voorbeelden. Wenta brengt hulde aan Ma Rainey en Etta James, waarbij haar versie van James’ “I’d Rather Go Blind” me nog lang zal bijblijven. Ook andere klassiekers als Jerry Leiber’s “Hound Dog” en Muddy Waters’ “Hoochie Coochie Man” of BB King’s “Rock Me Baby” weet ze met veel gevoel en de juiste nuances te brengen. Erma Franklin nam in 1939 “Peace of My Heart” op, Janis Joplin (1943-1970) coverde het in 1968en schreef zelf “Move Over” dat ze in 1971 op haar legendarische album ‘Pearl’ opnam. Ja, Wenta kent haar klassiekers en wij mogen meegenieten van al dat moois, waarvoor sommigen al de eerste regendruppels verbijten. Nog even enthousiast stil mee prevelen met de woorden van John Forgethy en CCR en dan valt ook nu weer het doek: “Big wheel keep on turning, Proud Mary keep on burning, Rolling, rolling, rolling on the river…”. Dominique Wenta en haar geweldige band, ja ook dat hebben we in het covid-jaar moeten missen.    

Line-up: Dominique Wenta: zang & band: Pierre Kasprzyk: gitaar – Etienne Hilson: bas – Ben Watson: drums / Setlist: I’m So Happy – Nobody Knows You – Down by the Riverside – I’d Rather Go Blind – Hound Dog [Jerry Leiber/Mike Stoller] – Hoochie Coochie Man [Muddy Waters] – Rock Me Baby [J.Josea/BB King] – Piece of My Heart [Janis Joplin] – Move Over [Janis Joplin] – Proud Mary/

We kennen ondertussen de uitslag van de voetbal al, maar dat beïnvloedt het draaiboek van Hookrock niet. De volgende, de vijfde in de rij is de STEVEN TROCH BAND. Het helpt blijkbaar in België als je mondharmonicaspeler wil worden, als je Steven heet. Wij hebben in België meer dan één Steven. Hij is soms wat (te) bescheiden, maar Mechelaar Steven Troch, moet je hier én in Europa zeker bij de absolute top rekenen! Hohner ambassadeur en winnaar van twee internationale harmonica wedstrijden, haalt zijn inspiratie bij de oude blues masters en muzikanten zoals Gary Primich, William Clarke, Steve Baker en Joe Filisko.

Wie zijn de muzikale drie, die sinds 2016 deel uitmaken van de Steven Troch Band? Nog altijd blues/rock gitarist Matt T Mahony (aka Matti De Rijcke), powerhouse bassiste Liesbeth Sprangers en no-nonsense drummer Bernd Coene (ex Bluesvision). Met zijn ex-band Fried Bourbon bracht Troch vier albums uit. Hun laatste ‘Gravy Train’ werd door het Britse “World of Harmonica” verkozen tot derde beste harmonicaplaat van 2012. Solo debuteerde Troch in 2016 met ‘Nice ‘N’ Greasy’, in 2018 bracht hij met Leon Eldridge ‘Cool Iron’ uit en met de band ‘Rhymes for Mellow Minds’.

LIVE: HARMONICA TOP! Ondanks de dreigende regen, opent Steven Troch met “Call of Cornholio” erg zwoel. Het is een “nieuw” nummer dat hij opdraagt aan spaghetti Westerns én de Great Cornholio. Op “Soo Much to Do” blaast hij daarna al zijn eerste solo, die je nog eens aan Troch’s harmonica finesse doet herinneren. Op “Slow” zet vervolgens de Steven Troch Band alles in op de groove. Uit zijn hierboven genoemde laatste album ‘Rhymes for Mellow Minds’ (2018) kiest hij niet minder dan vijf tracks. Het exotisch getinte “Bad Taste”, het countryachtige “Long Long Beard”, de rockende opener “The Short End”, het swingende “White Line Express” en “Mister Jones”. M.a.w. dit is op één album vijf keren de harmonica master Steven Troch met -men noemt hem niet voor niets Jack-of-all-trades- vijf verschillende stijlen. “Extra Extra” is de swingende opener van ‘Nice ‘n’ Greasy’, een album dat hij in 2015 opnam met producer Kid Andersen en waaraan verder o.a. Rusty Zinn en Bob Welsh aan meewerkten. Ik besef plots, dat als je je laat meegaan met de flow, dat ondanks het weer, een uur rap voorbij is. Steven sluit in het druilige Diepenbeek af met de wijze raad “(Don’t) Loose Your Head” dat door Liesbeth mooi op tempo gehouden wordt en waaraan Matt T nog een mooie solo plakt. “That’s Life” is het definitieve einde, willen of niet. Mr. Troch, Steven, dit was weer dik ok, iets anders hadden we niet verwacht.

Line-up: Steven Troch: zang, harmonica - Matt T Mahony: gitaar - Liesbeth Sprangers: bas - Bernd Coene: drums / Setlist: Call of Cornholio – The Guy You Can Rely On – Soo Much to Do – Slow – Bad Taste – Easier to be Myself – Extra Extra – Long Long Beard – Short End – Ghetto Gap - White Line Express – Mister Jones – Loose Your Head – That’s Life

Voor de voorlaatste band moet je niet in Leuven in de Blauwe Kater zijn én moet je twee dingen weten. Wie zijn Voodoo Twinz en wie zijn de twee Patricks?... Hier volgt het recept voor VOODOO TWINZ & THE TWO PATRICKS: neem eenvoudig de Vlaamse helft van de Boogie Beasts, voeg hier twee Patricks aan toe en kruidig pittig af met de juiste groove. Dit viertal -een multiculturele mix uit Vlaanderen én Wallonië- brengt (met de nadruk op) rauwe Chicago blues én (hoe kan het ook anders) boogie…

Boogie Beasts nog voorstellen lijkt me overbodig, maar welke Patricks we nog bij Jan Jaspers (zang, gitaar) & Gert Servaes (drums) -beiden ex High Five Jive & Dizzy Dimples- moeten voegen om de band volledig te krijgen, wordt hierna duidelijk. Het gaat hierom de Waalse gitarist Patrick_1 Louis (Lazy Louis) & de Limburgse bassist Patrick_2 Indestege (Black Cat Biscuit), die (zoals inde vorige set ook Liesbeth van de STB) zijn (haar) staande bas af en toe inruilt voor een handgemaakte original GUTTLIN-basgitaar, gebouwd door de kundige Karel Phlix (Blues Lee). Verder vertelde Jan J me in een gesprek vooraf, dat de muziek van Voodoo Twinz & Two Patricks niet enkel de muziek van de Boogie Beasts is, maar dat het meer een teruggrijpen is naar de oude, meer traditionele blues. Met De Boogie Beasts, zo vertelde hij ook, werd er ondertussen gewerkt aan een nieuw album, waarvan al twee singles (“Bring It On” en “Favorite Scene”) op YouTube terug te vinden zijn. Over dit alles binnenkort nog véél meer.

LIVE: A MUST SEE! Er direct en met het juiste nummer invliegen, dat is wat het viertal doet met “Rambling on My Mind” van Robert Johnson, gevolgd door Hound Dog Taylor’s boogie-met-ballen, “Sadie”. Na Frank Frost’s boogie “Feel Good Babe” neemt Louis voor “I Can Tell” de zang van Jan over. Dit lukt hem zowat accentloos heel aardig, wat hij later op “That Same Thing” en “Tramp” nog eens bevestigt. Daarna vervoegt Fabio Bennardo (Boogie Beasts) hen even om samen Jimmy Rogers’ door de blues harp gedreven “Goin’ Away Baby” te doen. De regen kan het ondertussen niet laten, maar kan (rond 21u30) meerdere enthousiaste liefhebbers van het genre én dansers niet voor het podium weghouden. Ondertussen lukt het Jan Jaspers om nog meer mensen op de been te krijgen, die zich laten meedrijven op o.a. Don Nix’ “Going Down” en “That Same Thing” van Willie Dixon. Wij krijgen na “Shake It” nog één extra nummer, tijdens hetwelk de muzikanten een na een, na nog een knappe bassolo van Patrick_2, van het podium verdwijnen, tot Gert nog alleen overblijft. Hij weet ons dan nog met drumsolo te verrassen. Ik schreef het al, Belgische blues met klasse…

Line-up: Jan Jaspers: zang, gitaar - Gert Servaes: drums - Patrick Louis: gitaar, zang - Patrick Indestege: bas – Guest: Fabian Bennardo: harmonica / Setlist: Ramblin’ [Robert Johnson] – Sadie [Hound Dog Taylor] – Feel Good Babe [Frank Frost] - I Can Tell – Goin’ Away Baby – Baby Scratch – Going Down [Don Nix] – That Same Thing [Willie Dixon] – Tramp – Feel so Good – Feel so Bad – Shake It – encore – Why Don’t We Do It in the Road

Geldt hier ook het gezegde “het laatste, het beste”? Want dan laten we hier de eer aan MUDVIBE. Mudvibe stond in 2018 als gelegenheidsband c.q. “verrassingsact" op Blues Peer, dat de band als volgt omschreef: "Een one time only-band bestaande uit oude bekenden van het Antwerpse blues circuit. Hun missie? Zet een groep op de planken die elegantie én smerigheid samenbrengt en het publiek meeneemt op een eigenwijze trip doorheen het rootsy landschap. Ja, de mannen kennen mekaar behoorlijk goed: vier van de vijf leden wonen immers al jaren “op den Dam” (zone 2060). Vroeger een wijk met een ruige reputatie en nu door stadsontwikkeling een heuse “classy” buurt. Ze (“Big” Dave Reniers, Luc Janssen, Steve Wouters, René Stock en Henk Van der Sypt) waren in de tweede helft van de jaren ‘90 allen lid van top bands als Last Call of The Electric Kings. Ieder bandlid heeft ondertussen een hoop muzikale watertjes doorzwommen en net die smeltkroes van invloeden moet garant staan voor een pakkende, vanvond hun vierde, avontuurlijke Hookrock set. Wij waren klaar voor vooral veel speelplezier, soms donkere vibes met een -jawel- behoorlijk smerig randje?…

LIVE: a MUDDY SET… Als het na Willie Dixon’s “I Just Want to Make Love to You” en na het transcendente “Commit a Crime” van Chester “Howlin’ Wolf” Burnett voor de nog aanwezigen niet duidelijk was, dat deze Belgische blues veteranen van Mudvibe hier als laatste, nog voor het nodige vuur gingen zorgen, dan is mijn advies: slaap dan maar verder. Al zittend zingt Henk eerst “Stand Up” en wat later “Ramblin’ Rollin’ and Tumblin’”, waarna Big Dave de micro overneemt voor nog meer rauws en moois op Freddie King’s “Same Old Blues”, dat in hun set de eerste slow blues was. Met “Good Good Lovin” was Big Dave opnieuw nog even in the house en van de afsluiters nam ik “Who Do You Love”, mijn schat naast me,mee de nacht in…

Line-up: Big Dave aka Dave Reniers: harmonica, zang - Henk Van der Sypt: gitaar, zang - Luc Janssen: gitaar - René Stock: bas - Steve Wouters: drums / Setlist: I Wanna Make Love to You – Commit a Crime – Stand Up – Wish You Would – Ramblin’ Rollin’ and Tumblin’ – The Same Thing – Welcome – Who Do You Love – Good Good Lovin – encore – Ramblin’ Mind - Boogie

“Als sommige doemdenkers, na maanden van beperkingen, al dachten dat het festival gebeuren niet meer kon, dan bewees de geslaagde 17de editie van Hookrock dit net wel. Met anders denken, positieve inventiviteit en door de goede keuzen te maken, licht ook de muziek scene langzaam maar zeker opnieuw op…”

Eric Schuurmans

foto © Walter Wouters

meer foto © Walter Wouters